Sevgili Zafer Özdemir’in ardından… Bir insan bu dünyadaki mücadelesini tamamladıktan sonra, onu tanıyan ve sevenler, yakınları, akrabaları, onun ardından daima pişmanlık duyarlar: Kaybettikleri insan için ona daha fazla zaman ayırmadıkları, onu daha fazla aramadıkları veya dostlarını daha sık ziyaret etmedikleri için pişmanlık duyulur. Onu kırmış iseler bundan ötürü duyulan derin pişmanlık, hemen herkesin tattığı bir...
Yaklaşık 30 yıllık meslektaşım, arkadaşım, dostumdu. Meslek hayatım boyunca birçok haberde beraber koşturduk. Benim için en güzel anı ise, 2017’de artık mesleğe aktif olarak veda etmek için düzenlenen gecede, Cağaloğlu Gazeteciler Cemiyeti Lokali’nde beni yalnız bırakmayan birçok arkadaşımdan biri olmasıydı. O gece tüm masalara giderek, arkadaşlarla bir araya gelip her biriyle ayrı ayrı sohbet etti....
Şimdi hesaplayınca Zafer’in hayatının son 21 ayı kalmışken yolumuzu kesiştirmiş hayat… Ve Ocak 21’de toprağa verdik… Kesişen yolumuzun sonu oldu ayın 21’i… İnsanın hayatında bir daha yaşayamayacağı kareler ve duygularla dolu 21 ay… Film sahnesi tadında birçok an… Doktorun, burnundaki lezyonu aldır demesine rağmen aldırmayı erteleyip de üniversitede iş başındayken aniden kanayınca apar topar hastaneye...
Zafer, herkesin de bildiği gibi güler yüzlü, yardım sever, motive edici bir dosttu. Hayatına giren ve gönlünde bir yer eden tüm arkadaşlarıyla iletişimi hiç kesmeyen bir yapısı vardı. Konuşulan hiçbir şeyi unutmaz, başlayan her girişimi mutlaka takip eder, hatırlatır, sonuca gidilmesini sağlardı. İçinde bitip tükenmek bitmeyen bir enerji taşırdı. İnsanlarla kolay iletişim kurar, onları etkilerdi....
